Sztuczka propagandowa, w której w pojedynku Tyranów przeciwko Demokracji w starożytnej Grecji,wygrywa Demokracja 1:0. W następnym pojedynku Ludożerstwo kontra Demokracja, również wygrywa Demokracja 1:0, czyli w rezultacie Demokracja wygrywa 2:0. Ktoś powie, że to dobry wynik i nawet nie była to ustawka. Nie chodzi jednak o pojedynki. Problem jest źle postawiony. Nie chodzi przecież o to kto wygra, ani o to czy, że nie ma z kim wygrać.

Cały sens jest w innym miejscu i postawieniu sprawy w inny sposób. Nie chodzi również o to, żeby zastanawiać się od czego i jak dobra jest demokracja.

Właściwy sens i znaczenie demokracji (teraz z małej litery) przedstawia przenikliwym myśleniem Małyński. Jest przy tym bezkompromisowy i niezwykle celny. Zastanawiam się skąd się to bierze. Oprócz wielu wyjaśnień na czoło wysuwa się fakt, że ludzie, zwłaszcza tacy jak Małyński, Woyniłłowicz, a zwłaszcza Korwin-Milewski, tak wtedy myśleli i pisali i pewnie nie uważali tego za coś dziwnego, niestosownego czy nienormalnego. Dzisiaj wiele spraw "zabija się" tzw. polityczną poprawnością.

Czytając poniższy fragment, człowiek początkowo doznaje szoku, ale potem stwierdza, że wszystko jest na swoim miejscu i jest sensowne. Minęło ok. 90 lat od napisania tych słów, a można odnieść wrażenie jakby minęły wieki, a nie lata.

Warto byłoby się zastanowić co wynika dla nas z tekstu Małyńskiego i jakie można oraz jakie należałoby wyciągnąć wnioski. Jak spożytkować uzyskaną wiedzę?

Częściowo na te pytania odpowiedział sam Małyński. Nie wystarczyło mu tylko, jak to się mówi, "napiętnować" zwycięzcę pojedynku z wynikiem 2:0.

Poniżej fragment książki Emanuela Małyńskiego, pt. "Myśli i koncepcje dla  rozwagi przy tworzeniu nowej Konstytucji Polskiej" wydanej w 1928 roku.

Pragnę przestrzec czytelników, że dynamika tekstu jest, prawie, jak w filmach Hitchkoka.

 

 

„Ludowładztwo" w polskiem tłomaczeniu „demokracja", od stu mniej-więcej lat, stało się dla tak zwanych cywilizowanych narodów rodzajem fetysza, bałwanem przed którym nowożytni bałwochwalcy biją pokłony. Wzgląd ludzki zaś jest tak potężny, że nawet ludzie rozsądni i rozumni, tak dalece przesiąkli sofizmatem atmosfery wieku, że nie mają cywilnej odwagi przyznać się, że do tych bałwochwalców sami należą.

Na postulaty demokracji zapatrują się, jak na prawdy objawione, których dyskutować nie wolno. Dopuszczalnem jest tylko tłomaczenie tej nowej Biblji i z tego pozwolenia tak zwane „odłamy opinji", czyli polityczne partje we wszystkich krajach, szeroko korzystają. Wolno jest mówić, że dany ustrój jest wadliwy, bo nie odpowiada w pełni ideałom demokracji, ale niedopuszcza się myśli aby te właśnie ideały były źródłem złego. Kardynalny błąd i absurd nie tkwi jednakże w wadliwości interpretacji, lecz w samej treści postulatów demokratycznych, z których najbardziej fundamentalnym, jest sławny aksjomat Jana-Jakóba Rousseau, który powiedział:

„possede, a toute la communaute" (posiada, ma całą społeczność), czyli po polsku „wolność!" polega na całkowitem poddaniu się każdej jednostki, wraz ze wszystkiem, co posiada całej zbiorowości, czyli gromadzie". Wedle zdania owego praojca demokracji i „postępu ludzkości" wolność, ten dar królewski, który człowiek otrzymał od samego Boga, miałaby zostać synonimem najokropniejszej, gdyż anonimowej niewoli, na podstawie jakiegoś, tak zwanego „kontraktu socjalnego", którego nikt nigdy nie podpisał, a pod którego jarzmem każdy się rodzi.

„La volonte generale" (Wola ogólna), wola jakiegoś mitycznego ogółu, miała by zastąpić, już nie tylko „sic volo - sic jubeo" (tak chcę, tak rozkazuję) absolutnych królów; ci bowiem skromnie mianowali się tylko namiestnikami, czyli pomazańcami Bożymi a mianując się takimi, podlegali „ipso facto" (tym samym) prawom zawartym w dziesięciu przykazaniach. Wola zaś ogółu miała by zastąpić wolę samego Boga, stając się jedynem źródłem i najwyższem kryterjum tego, co jest złem łub dobrem, godziwem lub zbrodniczemu. Kryterjum owego kryterjum, stanowić by miała wola większości, innemi słowy, wola większej ilości krańcowo nierównych mózgów - właściwie dusz - ale w każdym razie mniej-więcej na ogół równych pięści.

W przedhistorycznych czasach, kiedy ludzie mieszkali w jaskiniach, a również i dzisiaj, wśród plemion górnej Amazonki, istniały i jeszcze istnieją podobne postulaty prawa dżungli. Tam społeczeństwo zjada jednostki, które uważa jako nie dość pożyteczne dla ogółu, aby, przynajmniej w ten sposób stały się pożytecznemi. Jedno tylko zawdzięczamy postępowi, a mianowicie to, że ludowładztwa nie są już ludożernemi, nie pożerają w ścisłym sensie jednostek uważanych jako nie dość pożyteczne, tylko torturują na śmierć tak, jak to miało miejsce w Bolszewji, odbierając im na gładkiej drodze to, co prawnie posiadają, jak się to dzieje u nas w Polsce postępowej i w kilku innych krajach. Tam piąte, gdzieindziej szóste, tu siódme przykazanie uważane jest jako nieobowiązujące na podstawie tak zwanej woli ogółu. To co powiadamy nie jest żadną karykaturą, lub przesadą, jest to ściśle doktryna demokratyczna, na podstawie której człowiek, kim by nie był, nie jest wolny nawet w tym stopniu, jakim był za najokrutniejszych tyranów, którzy zazwyczaj dawali mu spokój, jeżeli im wody nie mącił. Jest gorzej niż upośledzonym niewolnikiem; jest wprost przedmiotem posiadanym, tak jak wól, osioł, wieprz, lub baran; przedmiotem hodowanym przez jakiegoś bezimiennego, nieosobistego i nieodpowiedzialnego właściciela, mianującego się Francją, Anglją, Polską, wedle terminologji narodowców, a „Ludzkością" wedle terminologji międzynarodowców. Skoro wedle fundamentalnego dogmatu nowej wiary, ludzie są zupełnie równi, skoro w dodatku są naturalnie dobrzy, są zatem jak gdyby jednym człowiekiem w wielu osobach. I to tak dalece, że to co chce lub pragnie jedna z tych osób, to musi obowiązkowo chcieć i pragnąć druga i wszystkie. Religja katolicka nas uczy, że taki jest stosunek wzajemny Osób Świętej Trójcy. Talmudyści utrzymują, że podobna integracja jest szczytem, do którego dąży ewolucja ludzkości: jedna ludzkość w wielu osobach, niczem się nie różniących. Warjantem tej samej idei zasadniczej jest jeden Naród, lub Państwo, uważane jako twór żywy w wielu osobach niczem się nie różniących, myślących, czujących, chcących, i czyniących „unisono".

Cała nasza argumentacja, czyli cały proces zasadniczego dogmatu naszych czasów, którym jest tak zwana „suwerenność ludu", zawiera się w tern zapytaniu: czy ludzie — względnie obywatele jednego państwa są równi? Uważałbym za obrazę czytelników odpowiadać na to pytanie; każdy z nich bowiem, miał sposobność przekonać się tysiąc razy w swojem życiu, że ludzie są krańcowo nierówni, i że większość ich jest nie tylko na ogół politycznie i społecznie niepoczytalna, ale jeszcze w dodatku niepoczytalna w sposób zupełnie niejednolity, nie dająca się sprowadzić do wspólnego mianownika inaczej, jak pod wpływem masowej hypnozy, którą jest systematyczna i celowa propaganda, nie mająca zazwyczaj na celu dobra żywych ludzi, ani nawet dobra abstrakcji zwanej Państwem, tylko tryumf jakiegoś pryncypu, — przede wszystkiem zaś panowanie najbardziej solidarnej i najlepiej zorganizowanej kliki, lub sekty.

Niesłychany paradoks naszych czasów jest natury czysto hypnotycznej i zupełnie przypomina doświadczenia kliniczne: polega on na tem, że przeważna większość ludzi dała w siebie wmówić że rzecz, co do której każdy człowiek bez wyjątku wie, że jest nieprawdziwą, jest prawdą. Idea nowoczesna państwa, suwerenność ludu to wszystko byłoby prawdą, gdyby ludzie byli istotnie równi. W takim wypadku, równość szłaby w parze z wolnością, ale to, jak powiedzieliśmy pod warunkiem, aby nierzeczywistość była rzeczywistością. Ponieważ jednak pociągnięcie pióra nie wystarcza, aby nierzeczywistość stała się rzeczywistością, gmach nowoczesnych koncepcji i instytucji politycznych zbudowany na aksjomacie fałszywym, jest istotną mogiłą wszystkich ludzi, i ich równości politycznej. Dziś nawet teoretycznie nie można powiedzieć „szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie“:

mniej liczni są pod jarzmem liczniejszych, nawet w teorji, a w praktyce ci liczniejsi to najgłupsi, niepoczytalni, to, ci którzy najłatwiej podlegają korupcji i sugestji. Czyli w praktyce, zarówno mniej liczni jak liczniejsi są pod jarzmem kliki, która te stosunki wytworzyła dla swoich wyłącznie celów i oczywiście pragnie takowe wszelkiemi siłami utrzymać.

Myśl, że suwerenność ludu, oraz ta koncepcja mistyczna, czy metafizyczna Państwa, jest warunkiem tak zwanego „postępu”, — w naszych czasach czemś nieodzownem i koniecznem, tak się głęboko w mózgownice współczesne wkorzeniła, że nawet rozumni ludzie skoro o tych kwestjach rozprawiają, mówią i rozumują, jak gdyby byli w transie: raczej zginąć niż wyjść przez szeroko otwarte drzwi dlatego, że hipnotyzer wytłomaczył, im, że w tych drzwiach jest ogień!

Nigdzie jednak ta sugestja nie jest tak zjadliwą, jak w krajach Europy wschodniej, które od niedawna cieszą się samodzielnością polityczną i na które oddychanie nią działa, jak alkohol. Polska o której Słowacki niegdyś napisał: „pawiem narodów byłaś i papugą”, postarała się, by nie zadać kłamu poecie. Konstytucja marcowa dzieło ciemnych i niepoczytalnych kmiotków bije rekordy zachodu.

Bezpośrednio przed wielką wojną, kmiotkowie owi nie byli nawet zdolni rządzić własną wsią, lub gminą, wskutek czego wybrany większością głosów wójt był tylko figurantem, często nieumiejącym się podpisać inaczej jak krzyżykiem, a właściwą władzę sprawował pisarz gminny, marna figurka ośmieszona przez pióro współczesnych powieściopisarzy.

Po roku 1918-tym nastąpiło wydarzenie, w rzeczywistość którego będą mogli wierzyć tylko naoczni świadkowie: tym niepoczytalnym i Bogu ducha winnym kmiotkom powierzono ster całego Państwa i to w momencie krytycznym jego tworzenia się. Wskutek tego, tak jak Francję dzisiejszą mianują rzecząpospolitą adwokatów i dziennikarzy, tak po stu pięćdziesięciu latach doczekaliśmy się Polski, którą należałoby nazwać rzecząpospolitą pisarzy gminnych, o ile nie pokątnych doradców i żydków arendarzy. Tak zwany sejm ustawodawczy jako też dwa następne sejmy, były to właściwie zgromadzenia gminne, w których uczestniczyli ciż sami pisarze gminni pokątni doradcy i żydki arendarze, jako kapelmistrze kierujący każdy na swoją rękę, kocią muzyką.

Jeżeli na całym świecie, nie wyłączając najbardziej politycznie wyrobionych społeczeństw, parlamentaryzm jest zasadniczem złem, to w Polsce stał się on, już nie tylko złem, ale karykaturą złego, widowiskiem, nad którem wypadałoby się śmiać, jeżeli by płakać nie trzeba było.

To spotęgowanie i doprowadzenie do nie prawdopodobnych szczytów niedorzeczności i aberacji tych mianowicie błędów które doprowadziły do rozbiorów Polski, to poprawione i ozdobione najnowszemi zdobyczami tak zwanego postępu wydanie dawnej „złotej wolności", to było tym wzniosłym ideałem, który, ku zawstydzeniu Europy i Ameryki, miał prześcignąć wszystko, co dotychczas sekty i kliki łowiące ryby w mętnej wodzie dla stołu Izraela i jego gości, wymyśliły najgorszego na zachodzie. Polacy mogli być dumni, gdyż w kierunku postępu i tak zwanych „nieśmiertelnych zasad“, nie mieli już nikomu nic do pozazdroszczenia i żadną zdobyczą demokratyzmu nikt im imponować nie mógł, chyba tylko jedna bolszewicka Rosja.

Europa tak była zbudowaną występami na zachodnich arenach polskich ministrów, delegowanych przez ówczesny karykaturalny ,,Sejm“, że do roku 1926-ego ogólną opinją zagranicy było, że Polska, państwo niepraworządne, nie poczytalne i nieobliczalne, niebawem, „za Rosji przewodem, złączy się z żydowskim narodem".

W samej zaś Polsce doszło do tego, że wielu ludzi, dotychczas patryjotów, zaczęło pocichu żałować czasów austrjackich, a nawet rosyjskich.

W ciągu pierwszych ośmiu lat, cala działalność władz prawodawczych i wykonawczych politycznie wskrzeszonej Polski, nie obracała się bynajmniej około zagadnienia o odbudowanie zniszczonego kraju ani konsolidacji wątłego państwa, jedyną ich troską było wynajdywać sposoby jakby, w przyśpieszonem tempie, obedrzeć z reszty tego, co posiadali tych Polaków, którym się udało, po wojnach i rewolucjach, zachować jeszcze środowiska polskiej kultury i produkcyjności. Jakże mogło być inaczej w rzeczypospolitej pisarzy gminnych i arendarzy, pod berłem sejmu suwerennego, złożonego z chciwych na ziemię chłopów i ich pokątnych doradców?

Jednakże niczem nieuzasadnione nabożeństwo do chciwego a bezmyślnego chłopa było tak nieograniczonem, a zaślepienie w stosunku do ukrytych doskonałości tej „krwi z krwi naszej i kości z kości naszej" tak głęboko wszczepionem, że wszelkich najbardziej skandalicznych obłędów owej nieszczęśliwej epoki nie przypisywano ustrojowi jako takiemu, tylko zbiegowi okoliczności, przewrotności pojedynczych jednostek, lub detalom procedury. Pojęcie „chłop" bowiem dla Polaka to było coś tak jak by pojęcie „Bóg" dla chrześcijanina: z jego strony winy być nie mogło. I w rzeczy samej winy jego właściwie nie było, winnymi zaś byli ci, którzy ukoronowali osła królem aby panować w jego imieniu. Naiwność ludzka była tak szaloną, że przy każdych nowych wyborach spodziewano się, że „tym razem" — wszystko pójdzie znakomicie, tak jak gdyby złe drzewo mogło dawać dobre owoce. Nie mieściło się bowiem w głowach, aby owe ostatnie słowo demokratycznego postępu, jakiem była konstytucja marcowa, mogło być czem innem jak śmiertelną trucizną tak dla państwa, jak dla przeważnej większości pojedynczych jednostek, też nareszcie, niedaleko już jedenastej godziny, przyszło przebudzenie częściowe z ohydnego ośmioletniego koszmaru o ludowładztwie.

W roku 1926-tym przelała się krew na ulicach Warszawy, ale bez tej krwi Polska byłaby już dzisiaj jedną z republik unji sowieckiej. Jeżeli co do tego, zdania Polaków, są podzielone, to w Paryżu, Londynie, Rzymie i Berlinie, gdzie na sprawy polskie patrzą przez teleskop, a nie mikroskop, a widzą takowe jako cało kształt w przestrzeni i czasie, dużo wątpliwości pod tym względem niema. Francuzi, Anglicy, i Niemcy widzieli lepiej niż nasi rodacy równię pochyłą po jakiej staczała się Polska, sterowana przez różnych Witosów i Grabskich, a zupełny brak zaufania, jakiem się cieszyła u zachodnich kapitalistów, nie wyłączając sprzymierzonej Francji…

 

---

tagi: demokracja  emmanuel małyński  ludożerstwo 

	Andrzej-z-Gdanska
	29 stycznia 2019 15:56

22     2266    10 zaloguj sie by polubić