W Toruniu przed konferencją odbył się mały „szczyt”, w którym udział wzięli, kolega Jerzy z Warszawy, oraz dwóch moich kolegów, absolwentów Politechniki Gdańskiej, Zdzisław mieszkający w Toruniu, który przywitał nas piernikami toruńskimi oraz Kazimierz, który zawiózł nas do Turzna, objął chwilowo obowiązki gospodarza i zaprosił na obiad. Było to bardzo miłe i sympatyczne przyjęcie.
Potem przyjrzeliśmy się pałacowi romantycznemu w Turznie i zrobiliśmy mały spacerek po parku.

Wg informacji na stronie pałacu:

Pałac Romantyczny w Turznie k. Torunia wraz z otaczającym go Parkiem (w obecnej formie) został wybudowany w II połowie XIX wieku. Obiekt w stylu eklektycznym w całości zaprojektował wybitny włoski architekt Henryk Marconi. Od zamierzchłych czasów zamieszkiwały go znamienite polskie rody. Pałac był ostoją patriotyzmu i polskiej tradycji. Gościły tu znakomite osobistości: Fryderyk Chopin, Artur Zawisza Czarny, gen. Józef Haller.

Fryderyk Chopin gościł z wizytą w Turznie dwukrotnie w 1825 r. (w drodze do Gdańska) oraz w 1827 r. Uhonorowaniem Jego pobytu jest ufundowane przez obecnych właścicieli popiersie, uroczyście odsłonięte w dwusetną rocznicę urodzin Kompozytora.

Ruina romantyczna. Wzniesiona równocześnie z pałacem jako pawilon parkowy o charakterze zameczku. Usytuowana na stromym nasypie, na płd. od pałacu. Budynek murowany z cegły. Prostokątny, dwukondygnacyjny, z cylindryczną wieżą od płd.-wsch. W narożach ujęta szkarpami o charakterze pozornych wieżyczek, przechodzących w sterczyny. Od płd. znajduje się taras wsparty na arkadzie. Otwory okienne i wejście zamknięte są łukiem ostrym i odcinkowo. Szczyty trójkątne.
Kaplica zbudowana w końcu XVIII w. z fundacji Jeżewskich. Budynek klasycystyczny, murowany z cegły i otynkowany. Prostokątny, z wnętrzem nakrytym sklepieniem odcinkowym. Elewacja zdobiona podziałami ramowymi i pasami w tynku, od frontu znajduje się wgłębny portyk z parą kolumn dźwigających uproszczone belkowanie i trójkątny szczyt. Dach siodłowy, kryty dachówką.

Tym razem wszystkie wykłady były jeszcze bardziej zajmujące gdyż towarzyszyły im obrazy.

Radosław Sikora - Fenomen husarii

Pierwszy wykład Husarza w odpowiednim stroju dr Radosława Sikory dotyczył Ussarii, Husarii (tutaj będę pisał z dużej litery), bo takie były używane nazwy tej formacji. Była to specjalność wybitnie Polska, chociaż podobne oddziały posiadali Serbowie, Tatarzy; próbowali też stworzyć je Moskale. Husaria istniała przez około 300 lat, a odnosiła zwycięstwa przez co najmniej 200. Dla przykładu armia Aleksandra Macedońskiego to zwycięstwa w okresie około kilka dekad, podobnie jak formacje Napoleona.

Narosło sporo legend i mitów odnośnie używania skrzydeł przez Husarię. Dodatkowo rozpoznanie sytuacji utrudnia fakt, że różne w różnych okresach były sposoby konstrukcji, mocowania skrzydeł. Jednym z przykładów jest drewno od pasa na wierzch głowy. Początek używania skrzydeł przypada na wiek XVI. Krótkie skrzydła były używane w boju, nie tylko na paradach. Najczęściej używano piór orlich, a także strusich. Była nawet hodowla orłów na skrzydła. Skrzydła nosili też jeźdźcy serbscy, węgierscy, a nawet moskiewscy.

Husaria była naszą dumą o czym świadczą poniżej przedstawione dziesięć zwycięskich bitew.

1. W 1572 r. w Mołdawii walczyło 400 Husarzy przeciwko 1000 deli junaków serbskich, u których pióra były oznaką wysokiej rangi, waleczności.

2. W 1577 r. doszło do bitwy pod Lubieszewskim tczewskim, w której starła się piechota zachodnia, m. in. pikinierzy i muszkieterzy. W tym czasie uważano, że kawaleria nie jest w stanie wygrać z pikinierami. Pikinierzy mieli piki o długości ok. 4m. Na nieszczęście dla pikinierów Husaria dysponowała niesamowitą bronią, kopią o długości dochodzącej do 6,5m.

Posługiwanie tak długą kopią było możliwe ponieważ kopia była w środku wydrążona, aż do miejsca zwanego kulą, przez co była lekka. Dalej była część niewydrążona, którą husarz trzymał w ręku. Pięknie opisał tę bitwę w jednej z „Baśni jak Niedźwiedź” Coryllus.

3. W bitwie pod Mohylewem w 1581 r. 300 Husarzy odniosło zwycięstwo przeciwko 30 tysiącom Tatarów.

4. W 1605 r. pod Kircholmem przewaga wroga była pięciokrotna.

5. W słynnej, ale mało znanej bitwie pod Kłuszynem w 1610 roku Moskala wspomagali Szwedzi przeciw Husarii. Mimo siedmiokrotnej przewagi Husaria wygrała bitwę. Licząc czeladź przewaga wroga była jak 14:1.

6. W 1621 r. pod Chocimem przeciwko 600 Husarom walczyła kawaleria osmańska licząca 10 tysięcy oraz janczarzy.

7. W roku 1629 pod Trzcianą walczyło 3700 Polaków w tym Husarze przeciwko dwukrotnie liczniejszym Szwedom.

8. W 1660 roku pod Kutyszczami na Ukrainie walczyło 140 Husarzy przeciwko 700 kirasjerom oraz około 1000 Kozaków.

9. W 1683 Husaria odniosła spektakularne zwycięstwo nad Turkami pod Wiedniem. Po tym zwycięstwie Turek już się „nie podniósł”.

10. W okolicy wsi Hodów w 1694 r. przeciwko 400 Husarzom walczyło 40 tysięcy Tatarów.

Teraz kilka opinii na temat Husarii:

• Husarze są elitą ludzi odważnych i zwinnych;

• Najpiękniejsza kawaleria świata;

• Karol X Gustaw powiedział, że gdyby miał 10 tysięcy Husarzy to zawojowałby cały świat;

• Jan III Sobieski powiedział o Husarii, że jest to robur militiae czyli siła wojska.

  Zaszczytem dla dowódców innych formacji było służenie w Husarii jako zwykły żołnierz. Skuteczność Husarii wynikała z wysokiej dyscypliny, wysokiego morale i jakości wyszkolenia. Dla przykładu już młodzi chłopcy ćwiczyli używanie kopii.

  Husaria nic sobie nie robiła ze strzałów z muszkietów, a także dział i nie wynikało to z jakiegoś szaleństwa. Skuteczność broni palnej, nawet do dzisiaj jest problematyczna. Składa się na to wiele czynników o których bardzo ciekawie mówił „Nasz Husarz”, Pan Radosław Sikora. A nawet przedstawił, krótki filmik, na którym współczesny muszkieter-rekonstruktor wypowiadał komendy i stosował je praktycznie przygotowując swój muszkiet do strzału. Co ciekawe pierwszy strzał „spalił na panewce” czyli proch się spalił, ale ogień nie zainicjował akcji w lufie i kula „nie wyleciała” z lufy. Ilość niewypałów rosła w wietrzną pogodę i deszczową. Następną przyczyną był fakt, że strzelano z bliskiej odległości. Fakt bliskości drugiego człowieka powodował u strzelającego drżenie rąk, ramion i skuteczność spadała. Podświadomie, z tego powodu, wielu muszkieterów strzelało w powietrze!

  W XVI wieku wiedziano, że na 10 tysięcy wystrzałów przypada jeden zabity. Natomiast w XIX wieku jest 3-10 tysięcy wystrzałów / 1 zabitego. Broń jest coraz bardziej skuteczna, ale na polu walki „przeszkadza” psychika ludzi i stąd mizerne efekty.

  Warto obejrzeć w internecie prezentację pt. „Opowieści staropolskie”.

  Husarzy powstrzymywały tzw. kozły hiszpańskie, które były wykonywane z drewna, były lekkie i piechota często nosiła je ze sobą.

  Husarię próbowali „skopiować” Moskale, ale wszystko rozbiło się o brak wyszkolonych ludzi.

• Powyżej Pan Radosław "służbowo" - zdjęcie z książki "Husaria".

• Info z Wiki:

• Radosław Rafał Sikora (ur. 1975 w Międzyborzu) – polski historyk i publicysta specjalizujący się w historii nowożytnej i historii wojskowości.

  Od 2000 roku absolwent Wydziału Mechaniczno-Energetycznego Politechniki Wrocławskiej. W 2010 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Autor opracowań historycznych, publikowanych w czasopismach i portalach internetowych o tematyce militarno-historycznej, również autor książek o tej tematyce.

  W roku 2012 jego książka Z dziejów husarii została, przy wsparciu Ambasady RP w Kijowie, wydana w j. ukraińskim (ukr. З історії польських крилатих гусарів) nakładem kijowskiego wydawnictwa Duch i Litera. W 2013 r. nakładem tego samego wydawnictwa, również przy wsparciu Ambasady RP w Kijowie, została w j. ukraińskim wydana inna książka dr R. Sikory, Husaria Jana III Sobieskiego (ukr. Крилаті гусари Яна Собеського). Obie książki uzyskały tytuł Książki Roku 2013 w ukraińskim rankingu Bukvoid.

   

   

  Arabskie srebro w czasach Mieszka I

  Potrzeby rynku, instrument fiskalny czy symboliczny kapitał władzy?

  

  Wykład poprowadził dr Dariusz Adamczyk, autor książki pod tym samym tytułem. Powiedział, że jest mało dokumentów pisanych i dlatego korzysta się z materiału archeologicznego i numizmatycznego.

  Znaleziska arabskich monet, dirhemów, w Europie Wschodniej liczą około 40 tysięcy sztuk. Napływały one w wieku IX i X. Waga monet zawierających srebro wahała się od 2,5 do 4 gramów. Były wybijane w Samarkandzie i Bucharze.

  

  1. Potrzeby rynku czyli transakcje. Społeczeństwo było autarkiczne czyli samowystarczalne gospodarczo, a więc używanie monet było sporadyczne albo wcale nie występowało.

• 

• 2. Instrument fiskalny.

• Ibrahim Ibn Jakub, arabski żyd, który pochodził z Hiszpanii.

  

  Na mapie skarbów z X w. kolorem żółtym oznaczono domenę Piastów, Mieszka I.

  3. Symboliczny kapitał władzy. Mieszko I miał dirhemy i mógł nimi opłacać swoją drużynę. Znaleziska obfitują w posiekane monety i biżuterię. Jaki był cel tego siekania? Na pewno nie służył opłacania transakcji handlowych gdy były monety. Prawdopodobnie chodziło o prestiż i tzw „ekonomię” daru. Czyli dzielenie po to, żeby rozdawać i pokazać prestiż społeczny władcy – mam i rozdaję czyli mam taki gest.Zawieszka z X wieku;

  

   

  Paweł Grochowski - Biskup Chrystian i tajemnice misji pruskiej I połowy XIII wieku Pan Paweł (na zdjęciu po prawej; po lewej Pan Wawrzyniec) jest lekarzem patologiem jak sam powiedział. Bada dostarczony materiał (pewnie ludzki) i stara się postawić diagnozę.

  Tym razem za temat badania został „wzięty” biskup zapomniany przez ludzi czyli Chrystian, biskup Prus 1216-1245. Taki jest tytuł książki liczącej 500 stron (!) formatu B5 (176 mm x 250 mm) czyli duży format i wydanej w 2018 roku przez Wydawnictwo Verbinum.

  Z informacji „Księgarni historycznej”:

  Książka ta powstawała w latach 2013 - 2017 jako wynik długoletnich zainteresowań tajemniczą postacią pierwszego i jedynego w historii generalnego biskupa Prus oraz równie tajemniczymi początkami miasta Grudziądza. Okazuje się, że obie te kwestie są ze sobą wyraźnie powiązane, a Grudziądz ma postać tegoż biskupa w herbie, o czym wielu mieszkańców naszego miasta nawet nie wie.

  

  Zainteresował mnie biskup, bo mieszkam w Grudziądzu, który ma w herbie biskupa Chrystiana.

  Zacząłem pisać 20 lat temu, ale nikt się tym nie zainteresował. Jest takie powiedzenie: jeśli chcesz coś mieć, zrób to sam. Nie obawiałem się polemizować z profesorami, bo wiedziałem, że to mi nie zaszkodzi w karierze.

  

  Mapa ziem pruskich. Nie było w tym czasie plemion tylko wspólnoty. 9 ziem wchodziło w skład Prus. Prusowie nie dawali się nawracać na chrześcijaństwo Polakom. Nie było władców nad tymi ziemiami. Do walki wybierali sobie wodza spośród siebie. Ziemia chełmińska, na której były nadania dla biskupa Chrystiana nigdy nie należała do Prusów. Jego biskupstwo zostało silnie związane z Polską. Powstał taki „fake news”, że musiał zebrać dzielnych Krzyżaków, którzy uratowaliby Polaków od Prus. Funkcjonuje też mit o obronie Polski prze Krzyżaków przed nawałą pogańską.

  Tylko konwent rycerzy z Dobrzynia przyłączył się do Krzyżaków. Prawdziwym znakiem jest sama gwiazda sześciokątna. Biskup Chrystian został uwięziony w Sambii na 6 lat. Po śmierci biskupa władztwo polityczne przejęli Krzyżacy.
  Sławko, który został biskupem po śmierci biskupa Chrystiana, ma grób w Osieku w Czechach, a nie wiadomo do dziś gdzie jest pochowany biskup Chrystian.

  

  

  Szary prostokąt na rys 21 to 400 łanów (prawdopodobnie) biskupa Chrystiana i 5 grodów (folwarków - oznaczonych zielonym kółkiem), które miał biskup w umowie z Krzyżakami.

  

  Chrystian nawrócił wielu Prusaków natomiast św. Wojciech nie zdążył ochrzcić ani jednego, ponieważ przedtem zginął z ich rąk. Chrystian nie miał szans w walce i współzawodnictwie z Krzyżakami.
  Ze względu na to, że sprawa jest ciekawa, a książka gruba, postaram się napisać więcej a może i składniej w oddzielnej notce.

  LUNCH

  

• Grzegorz Kucharczyk - Niemcy - kraj idei

  Pan profesor zabrał nas w podwójnie szaloną podróż. Najpierw „przeleciał” przez historię Niemiec zahaczając o resztę Europy, „ze zręcznością prestidigitatora” (C by Coryllus) i szybkością 400lat na godzinę, a potem zapoznał nas z szaleństwem idei „nadczłowieków”. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie fakt, że profesor jest świetnym mówcą, a ja mam problemy z zanotowaniem tego co powiedział. Jak mam do czynienia z filmikiem na YouTube to mogę sobie zatrzymać na chwilę, żeby zanotować kolejną złotą myśl lub cytat albo nawet cofnąć. Tutaj i do dzisiaj nie wiem dlaczego, ale nasz organizator nie przewidział takiej opcji. Pan profesor mówił tak ciekawie, że nawet atrament „się zasłuchał” i nie chciał spływać na kartkę.

  I Idee roku 1517 zrodziły się w duszy Marcina Lutra. Kluczowym pojęciem jest państwo czyli oddanie czci państwu. Christianitas to tworzenie szczęśliwych syntez katedr i uniwersytetów czyli wiary i rozumu czyli Fides et ratio. Marcin Luter pisał, że rozum to nierządnica. Dzięki niemu dojdziemy do “czystej” Ewangelii. Człowiek wierzący nie może byc człowiekiem rozumnym. Potem rozwinięto tę myśl do stwierdzenia, że człowiek rozumny nie może być człowiekiem wierzącym. Dzięki rozerwaniu tych systemów zyskiwać ma państwo. U Marcina Lutra przetrwał tylko jeden sakrament, sakrament chrztu. Władza państwowa ma być regulatorem wszystkiego. Idee roku 1517 zostały zrealizowane w zsekularyzowanym państwie krzyżackim w Prusach.

  II Idee roku 1555 to Cuius regio, eius religio (łac. Czyj rząd, tego religia) – łacińska sentencja streszczająca ugodę zawartą przez cesarza Karola V z książętami niemieckimi. Zasada została zapisana w – kończących II wojnę religijną – ustaleniach pokoju augsburskiego (1555).

  Poddani mają się dostosować do wyznania władcy. Prawda się nie liczy. Kategoria prawdy ulega detronizacji. Najważniejsze jest państwo.

  Albrecht Hohezollern spotkał się w 1522 roku z Marcinem Lutrem. Z księstwa pruskiego wywodzi się Rzesza Niemiecka – na zdjęciu w sercu orła jest orzeł pruski. Nad nim znajduje się korona Swiętego cesarstwa narodu niemieckiego.

  W 1579 roku jako przeciwwaga Albertyny, uniwersytetu Albrechta w Królewcu, powstaje Kolegium Jezuickie i uniwersytet w Wilnie, którego wykładowcą był Piotr Skarga.

  Wojna wyzwoleńcza w latach 1813-14 przeciwko Napoleonowi odwływała się do idei roku 1517.

  W roku 1817 odbył się zjazd w Wolfsburgu (?) na 300 lecie idei roku 1517. Jedność narodu niemieckiego ma zrodzic wolność Niemiec. Mamy do czynienia z konwergencją, uzupełniającą się wizją Niemiec. Palono książki katolickie jako nie niemieckie. Idee roku 1848 w książkach określano jako okres zaprzepaszczonej szansy na oddolne zjednoczenie Niemiec. Wilhelm Jordan powiedział w parlamencie, że nastał czas egoizmu narodowego.

  III Ideee roku 1866

  Wojna prusko-niemiecka (austriacka), po której opowiadały się wszytkie państewka niemieckie zakończyła się pod Sadową. Do wolności trzeba iść przez jedność. Pierwsza rzecz to duże państwo – na resztę można poczekać. Stąd wywodzi się Kulturkampf. Realpolitik kojarzy się z Bismarckiem.

  IV Idee roku 1914 wizja wielkiej wojny jako pewnego rodzaju Kulturkampf. Idea okrążenia przeradza się w to, że my Niemcy jesteśmy okrążeni kulturowo. Żołnierze walczą na rzecz idei. Na Zachodzie degrengolada, Słowiańskie barbarzyństwo ze Wschodu. Do tego perfidny Albion. Jako pierwszego fuhrera tytułowano Marcina Lutra.

  W książce Mitteleurope z 1915 roku Friedrich Neumann odrzucał pomysł stworzenia środkowoeuropejskiego mocarstwa drogą militarną. Państwa na wschód od Niemiec, kuszone atrakcyjną wizją szczęśliwego życia, miały dobrowolnie dążyć do integracji pod liberalnym protektoratem Rzeszy. W tym układzie Wschód gwarantował tereny rolnicze oraz rynki zbytu, zyskując w zamian cywilizacyjny skok, dzięki technicznemu zaawansowaniu nowoczesnych Niemiec. Spoiwem ma być niemiecka kultura i filozofia idealistyczna Kanta. Pisał, że nie można germanizować Polaków, bo to jest nieskuteczne. Należy przejść na dominację kultury.

  V Idee roku 1919

  Traktat wersalski głównie za sprawą Francuzów; następuje podsumowanie; wielka historia agresji. Niemiecki honor został podeptany a do tego powstało niepodległe państwo Polaków. To jest dowód na polską niewdzięczność w stosunku do Niemiec. Polski Gdańsk będzie oznaczać (także Poznań, Bydgoszcz), że do głosu dojdą imperialiści, kapitaliści. Istnienie Polski jest nie do pogodzenia z istnieniem Niemiec powiedział pewien generał niemiecki w 1919 roku. Wtedy właśnie powstały idee antypolonizmu. Polska nie ma prawa istnieć, bo nawet prawa przyrody tego nie przewidują. Kulturkampf czyli walka z kościołem katolickim.

   

  Radosław Gawroński - Konie i rząd koński w w wojskach starożytnej Grecji i Rzymu Rydwan spełniał rolę „taksówki”. Żołnierze podjeżdżają pod wojsko przeciwnika rzucają włóczniami i uciekają. Po wojnach perskich konie wracają do łask. Arystokraci lubili pokazywać się na koniach. Tesalia słynęła z jazdy konnej. Koniki nie były wysokie, bo i ludzie nie byli wysocy. Nie było też dobrych pastwisk.

  

  Macedończycy walczyli na koniach w szyku klina i używali włóczni. Z czasem służba na koniu w Rzymie dawała prestiż.

   

   

  Gabriel Maciejewski - Sacco di Roma

  Dawno temu wpadłem na ten pomysł. Na szczęście komiks jest już w drukarni.

  

  Ostatnia strona okładki

  

  Sacco di Roma zostało zapomniane celowo, żeby można było mówić o wydarzeniach konkwisty w Nowym Świecie , krwawej konkwisty prowadzonej przez tych okropnych katolików z Hiszpanii.

   

  To był finał konfliktu jaki odbywał się w Italii. Uczestnikami były potęgi Hiszpanii, Francji i Włoch. Trwało to kilkaset lat.

   

  W przededniu burzy.

  Tak rozpoczynał się rok 1527, rok klęski. Zimna wytrwałość cesarza, coraz większa chwiejność papieża, zwodnicza lekkomyślność Franciszka I, zła wiara księcia Urbinu, niezaspokojona dotąd ambicja Bourbona i mściwy fanatyzm Frundsberga, nadają sygnaturę onej chwili, rozstrzygają o losach Rzymu. Karolowi V wygrana pod Pawją oddała Włochy w ręce; kto mu w nich jeszcze śmiał stawiać opór, tego postanowił zetrzeć. Trudność niemałą stwarzało mu przecież to, że opór wychodził właśnie od papieża. Dla dziedzica tak rdzennie naówczas katolickiej, świeżo pod godłem krzyża wydartej Maurom Hiszpanji, dla obranego niedawno cesarza Świętego imperjum, w którem nowe nauki wstrząsały samemi podwalinami tronu, zatarg z widomą głową Kościoła był grą niebezpieczną. W Hiszpanii budził niechęć, w Niemczech zdwajał ferment. Wbrew woli papieża nie mógł się zaś Karol V czuć rzeczywistym panem Neapolu i Medjolanu.

   

  Postacie dramatu:

  1. Cesarz Karol V Habsburg, król katolicki, wybrany za pieniądze Jakuba Fuggera.

  Otaczał go stąd jakiś tajemniczy urok, bo ludzie przypisywali niezawodnemu szczęściu siłę, która była tylko wynikiem niezawodzącego wyrachowania. Z wychowania religijny, nawet do mistycyzmu skłonny, wzdrygał się na myśl walki z Głową Kościoła. Dwa inne pierwiastki łagodziły w nim przecież te skrupuły, bo w dwojakim swym charakterze panującego, jako Niemiec czuł się spadkobiercą dawnych tradycyj cesarskich swych poprzedników.

  

  Portret Karola V, namalowany przez Juan Pantoja de la Cruz kopia portretu Ticjana (Tiziano Vecellio, 1490-1576)

  2. Franciszek I de Valois (Walezjusz). Władcy francuscy uważali, że wojnę z Niemcami należy „wynieść” do Italii, żeby nie prowadzić na własnym terenie.

  

  3. Karol III, konetabl de Burbon. Pod Marsylią skończyła się próba podziału Francji. Bourbon zarządza odwrót wojsk cesarstwa. W pościg wyrusza armia dowodzona przez samego Franciszka I.

  

  Polityka papieży była wroga obecności francuskiej w Italii. Natomiast papież Klemens VII otwarcie popiera Francuzów, którzy są pod murami Pawii. Franciszek I dostaje se do niewoli.

  4. Papież Klemens VII. Papież miał za sojusznika Wenecję co było fatalne.

  

  5. Frunsberg umiera i na jego miejsce zostaje powołany Karol de Bourbon.

  Pierwsza strona okładki

  

  Do północy trzymali wodzowie żołnierzy w szeregu i obóz huczał w niecierpliwej żądzy rabunku.

  Różnica między śniadym, zwinnym Hiszpanem, a jasnowłosym ociężałym Niemcem z Północy, objawiała się w innych znamionach. Hiszpana cechowało wyrafinowane okrucieństwo i rozwiązłość. Niemca brutalność i pijaństwo. U obu była równa chciwość. Tylko pierwszy zagrabione dobro chował zazdrośnie, drugi trwonił wnet wszystko na grę i pijatyki. Hiszpan o wyuzdanych żądzach był postrachem kobiet.

  Na kilkanaście miljonów obliczają współcześni okup, złożony nieprzyjaciołom przez Rzymian, a chyba drugie tyle wynosiła wartość samych łupów. Te łupy po większej części sprzedawano na miejscu Żydom, którzy je kryli w podziemiach na Ghetto. Szuflami dzielili Hiszpanie i lancknechci pomiędzy sobą zrabowane kosztowności, perły i drogie kamienie, a lada knecht nosił w trzosie kilkaset, czasem kilka tysięcy dukatów.

  Ile skarbów sztuki i nauki zginęło w tym odmęcie, dojść trudno.

  Trzy tygodnie trwało właściwe łupienie miasta, ale miesiącami trwać miała niedola Rzymian. Kogo oszczędził Hiszpan, ten wpadł w ręce lancknechta, lub na odwrót. Zwykle w każdym domu pojawiali się obaj kolejno, a co jeszcze po nich zostało, to padło na pastwę zbrojnego chłopstwa z zamków i grodów Colonnów w Kampanji, którzy pod wodzą Pompea, Wespazjana i Ascania wkroczyli w kilka dni po wzięciu Rzymu przez wojska cesarskie do miasta. Zgłodniałe chłopstwo, jak stado hien, ciągnęło w trop za Hiszpanem lub Niemcem, porywając i unosząc wszystko, czem tamci wzgardzili. Taborami wywozili z miasta najpospolitsze sprzęty, zniszczone przy plądrowaniu stoły i łóżka, połamane odrzwia i okiennice, wyrwane ze ścian żeleźca i gwoździe. Po przejściu tej czerni nic już niemal w zrabowanych domach nie zostało.

• Ale pojawili się w nich nowi goście: głód i zaraza.

  W zaślepieniu swem, choć w szlachetnym zamiarze ratowania niepodległości włoskiej, naraził się Klemens VII cesarzowi ciężko, zawiódł go niejednokrotnie i obraził dotkliwie. Ale odwet przewyższał winę i z odpowiedzialności za taki odwet, mimo usiłowań tylu historyków, nikt cesarza zwolnić nie zdoła. Szczęściem jego było, że Klemens VII wyszedł przynajmniej żyw z tego zamętu i że krew papieska nie obryzgała stopni cesarskiego tronu. Co skłoniło w trzydzieści lat potem stojącego w sile wieku a u szczytu potęgi Karola V do złożenia korony i cofnięcia się w zacisze klasztorne, to pozostanie tajemnicą jego duszy. Ale mimo woli nasuwa się pytanie, czy obok przesytu władzy nie gnała go tam także chęć, potrzeba ekspiacji za zbrodnie, którą był straszny pogrom papieża i Rzymu.

  Na dworze hiszpańskim pojawiły się równocześnie ulotne pisma, tłómaczące, że pogrom Rzymu był dotykalną kara Bożą za grzechy papieża i upadek Kościoła: kiedy papież i duchowni nie chcieli słuchać przestróg Erazma, kiedy nawet wobec powstania Lutra oprzytomnieć nie zdołali, wtedy Bóg plagą, spuszczoną na Rzym, sam do naprawy Kościoła zawołał. Pisma te ostre i namiętne w krytyce Rzymu i papiestwa, kończyły się apoteozą młodocianego cesarza, witały w nim wybrańca Pańskiego, przeznaczonego na narzędzie reformy kościelnej, były niejako nieoficjalnym komentarzem oficjalnych jego kroków.

  Obóz Reformacji upatrywał w pogromie Rzymu widomy palec Boży, karę spadłą na ześwieczczony Kościół. Że Kościół ten potrzebował naprawy, to rzeczą niewątpliwą. Ale w dziejach narodów i państw, tak samo jak w życiu jednostek, ludzkiej miary do wyroków Bożych przykładać nie można. W skutkach swych ostateczny triumf Karola V wyszedł Kościołowi na dobre. Wpływ hiszpański, ujarzmiając Włochy, złamał bowiem bezpowrotnie ów typ »księcia« czy tyrana włoskiego z quottrocenta.

  Ignacy z Loyoli przychodzi na świat, aby wyrwać chwasty zaduszające posiew św. Franciszka, i w wieku Henryka VIII i Lutra, w wieku rozpasania indywidualności aż do buntu, stawia twierdzę posłuszeństwa na straż i zbawienie Kościoła, Wśród tych dwóch postaci, apostoła miłości i apostoła posłuszeństwa, otwiera się i zamyka czarowny okres Odrodzenia, ponad którym w odstępie trzech stuleci zdają sobie podawać ręce: ubogi syn Piotra Bernardone z Assyżu i ranny rycerz z wałów Pampeluny.

  Kursywą wstawiłem powyżej cytaty z książki Zdzisława Morawskiego „Sacco di Roma”.

  https://www.palac-romantyczny.com/

  https://www.polskieszlaki.pl/palac-w-turznie.htm

  Nieopisane zdjęcia pochodzą z WIKI.

  https://klubjagiellonski.pl/2018/03/20/powrot-mitteleuropy-niemiecka-dominacja-czy-polski-kompleks/

•  

  https://pl.wikipedia.org/wiki/Rados%C5%82aw_Sikora

  http://www.polskiezabytki.pl/m/obiekt/1383/Turzno/

---

tagi: sacco di roma  husaria  turzno  lul iv  chrystian 

	Andrzej-z-Gdanska
	22 października 2019 19:16

77     4369    28 zaloguj sie by polubić