Przedstawiam fragmenty tłumaczenia raportu opracowanego przez RAND Corporation. Przed przeczytaniem warto zapoznać się z króciutką historią tego think-tanku oraz z nazwiskami kilku związanych z nią znanych osobistości.

Pozwala to ocenić znaczenie raportu mimo, że niektóre przemyślenia są znane skądinąd.  Jak wiadomo sytuacja, zwłaszcza na wojnie, jest „dynamiczna” i w związku z tym niektóre stwierdzenia zawarte w Raporcie będą ewaluować. Można będzie z czasem określić jak i w którym kierunku pójdą zmiany. Wydaje mi się, że pewne rozwiązania czy koncepcje, z powodów politycznych, nie ulegną mimo wszystko zmianie.

RAND Corporation (Research ANd Development = Badania i Rozwój) – amerykański think tank i organizacja badawcza non-profit, pierwotnie sformowana dla potrzeb Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Założona 14 maja 1948 roku w Santa Monica w Kalifornii na bazie rozpoczętego w końcu 1945 roku wojskowego Projektu RAND, realizowanego na rzecz dowództwa Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych przez Douglas Aircraft Company (pierwszy raport RAND ukazał się już w maju 1946 roku).

Siły Powietrzne Armii Stanów Zjednoczonych ustanowiły „Projekt RAND” (Research AND Development) w celu zbadania dalekosiężnego planowania przyszłej broni. W marcu 1946 roku firma Douglas Aircraft Company otrzymała kontrakt na badania nad działaniami wojennymi międzykontynentalnymi. Projekt RAND stał się później korporacją RAND.

Douglas Aircraft Company była amerykańską firmą lotniczą i obronną z siedzibą w południowej Kalifornii. Została założona w 1921 roku przez Donalda Willsa Douglasa Sr., a następnie połączyła się z McDonnell Aircraft w 1967 roku, tworząc McDonnell Douglas. McDonnell Douglas połączył się z Boeingiem w 1997 roku.

Obecnie RAND posiada około 1600 pracowników w sześciu siedzibach – trzech w USA: Santa Monica w Kalifornii, Arlington w Wirginii i Pittsburghu (Pensylwania), oraz trzech w Europie: Lejdzie w Holandii, Berlinie i brytyjskim Cambridge.

Korporacja RAND jest znana z dużego wkładu w naukę, zwłaszcza w metody ilościowe, na polu m. in. badań operacyjnych, studiów nad przyszłością, rozwoju badań nad sztuczną inteligencją czy Internetu.

Obecnie RAND prowadzi badania na tak różnych polach jak obronność i terroryzm, stosunki międzynarodowe, edukacja czy zdrowie publiczne.

Ważniejsi ludzie RAND

Henry H. Arnold – generał Sił Powietrznych Stanów  Zjednoczonych – założyciel RAND

Kenneth Arrow – ekonomista, laureat nagrody Nobla, znany ze swojego twierdzenia o niemożności w teorii wyboru społecznego

Donald Wills Douglas Sr. – założyciel i prezes Douglas Aircraft Company

Arthur E. Raymond – główny inżynier w Douglas Aircraft Company – założyciel

Paul Baran – jeden z twórców techniki komutacji pakietów użytej przy projektowaniu sieci ARPANET i późniejszych sieci komputerowych takich jak Internet.

Paul Baran (ur. 29 kwietnia 1926 w Grodnie, zm. 26 marca 2011 w Palo Alto) – amerykański informatyk żydowskiego pochodzenia, twórca idei komutacji pakietów, będącej podstawą działania m.in. Internetu.

John von Neumann – matematyk, twórca podstaw informatyki i aksjomatyki teorii gier

John Forbes Nash – matematyk, laureat nagrody Nobla za twierdzenie z teorii gier

Herman Kahn – teoretyk wojny jądrowej i jeden z twórców planowania scenariuszowego

Katsuaki L. Terasawa – ekonomista

Donald Rumsfeld – przewodniczący RAND Corporation w latach 1981–1986, dwukrotny sekretarz obrony Stanów Zjednoczonych.

Condoleezza Rice – członek rady w latach 1991–1997 i była sekretarz stanu USA w gabinecie George’a W. Busha

Francis Fukuyama – pisarz i futurolog

Thomas C. Schelling – ekonomista, laureat nagrody Nobla z 2005 roku za prace dot. zastosowania teorii gier.

Lewis „Scooter” Libby – były szef personelu Dicka Cheneya, obecnie oskarżony o szereg nadużyć.

 

Poniżej wybrane fragmenty z 32-stronicowego Raportu.

Jak uniknąć długotrwałej wojny

Polityka USA a przebieg konfliktu rosyjsko-ukraińskiego

Samuel Charap, Miranda Priebe

Styczeń 2023 r.

Forma zakończenia wojny

Literatura dotycząca zakończenia wojny sugeruje trzy możliwe sposoby zakończenia wojny rosyjsko-ukraińskiej:

- zwycięstwo absolutne;

- zawieszenie broni;

- polityczne porozumienie.

Na potrzeby tej analizy nie uwzględniamy przerw operacyjnych, tymczasowych zawieszeń broni i zerwanych porozumień. Skupiamy się na formie, w jakiej wojna ostatecznie się kończy, a nie na przypływach i odpływach na drodze do takiego wyniku.

Zwycięstwo absolutne

Ponieważ żadna ze stron nie wydaje się mieć zamiaru ani możliwości osiągnięcia absolutnego zwycięstwa, wojna najprawdopodobniej zakończy się jakimś wynegocjowanym wynikiem.
Jedną z form zakończenia wojny jest zwycięstwo absolutne. Ten wynik polega na tym, że jedno państwo "trwale usuwa zagrożenie (międzypaństwowe) stwarzane przez jego przeciwnika". Absolutne zwycięstwo, jak zauważa Dan Reiter, może zostać osiągnięte poprzez "zainstalowanie przez zwycięzcę nowego przywództwa w pokonanym państwie, zajęcie lub zaanektowanie terytorium przeciwnika, lub w najgorszym przypadku unicestwienie całej populacji przeciwnika". Mimo że może wiązać się z porozumieniem, cechą definiującą absolutne zwycięstwo jest "wynik wojny, który zasadniczo usuwa możliwość wycofania się pokonanego państwa z kończącej wojnę ugody." Jest to rodzaj zwycięstwa, które alianci osiągnęli nad Japonią i Niemcami pod koniec II wojny światowej.

W momencie rozpoczęcia wojny Moskwa wydawała się dążyć do absolutnego zwycięstwa, planując zainstalowanie nowego reżimu w Kijowie i "demilitaryzację" kraju. Od momentu porzucenia próby zajęcia stolicy na początku kwietnia Rosja wydaje się rezygnować z tych planów. Deklarowane przez Putina cele zmieniały się od tego czasu, ale w ostatnich miesiącach ani on, ani jego ministrowie nie powtórzyli bezpośrednich wezwań do obalenia rządu w Kijowie z pierwszych tygodni wojny. Choć niektórzy twierdzą, że Moskwa nie zrezygnowała ze swoich początkowych ambitnych celów, to nawet gdyby Kreml nadal dążył do narzucenia absolutnego zwycięstwa, fakty na miejscu wskazują, że nie byłby w stanie tego zrobić. Na dzień dzisiejszy głównym celem Moskwy wydaje się być utrzymanie terytorium w czterech ukraińskich regionach, które Rosja obecnie uznaje za swoje. Ale nawet gdyby Rosja zajęła i utrzymała te regiony, nie byłoby to absolutne zwycięstwo; musiałaby dokonać fundamentalnej zmiany w systemie politycznym Ukrainy, takiej jak obalenie prezydenta Zelenskiego, aby osiągnąć absolutne zwycięstwo. Jednak system rządów na Ukrainie jest obecnie mocniej zakotwiczony niż przed wojną, brutalna taktyka Rosji odstraszyła nawet tych Ukraińców, którzy mieli prorosyjskie sympatie, a Zelensky cieszy się ogromną popularnością. Co więcej, ukraińskie wojsko, przy obecnych możliwościach, może w nieskończoność stanowić zagrożenie dla terenów okupowanych przez Rosję, a nawet graniczących z niekwestionowanym terytorium rosyjskim.
 

Mało prawdopodobne jest również absolutne zwycięstwo Ukrainy. Ukraina nigdy oficjalnie nie ogłosiła zamiaru osiągnięcia absolutnego zwycięstwa, jak to określa literatura. Deklarowane przez prezydenta Zelenskiego cele zmieniały się w czasie, ale od grudnia 2022 roku jego deklarowanym celem jest odzyskanie całego terytorium Ukrainy, w tym Krymu i obszarów Donbasu okupowanych przez Rosję od 2014 roku. Całkowity podbój terytorialny nie oznaczałby jednak absolutnego zwycięstwa. Gdyby ukraińskie wojsko wyrzuciło rosyjskie siły z Ukrainy, bez wątpienia poważnie zdegradowałoby w tym procesie rosyjską armię. Mimo to Rosja dysponowałaby szerokim wachlarzem możliwości na swoim terytorium i poza nim - zwłaszcza marynarką wojenną i siłami powietrznymi, które nie poniosły większych strat w wojnie - które mogłyby umożliwić kontynuowanie uderzeń na cele w głębi Ukrainy. Rosyjskie siły lądowe mogłyby łatwo przegrupować się i rozpocząć kolejną ofensywę na dużą skalę. Aby osiągnąć absolutne zwycięstwo, Ukraina musiałaby pozbawić Rosję możliwości kwestionowania jej kontroli terytorialnej. Zmuszenie wojsk rosyjskich do przekroczenia granicy międzynarodowej nie przyniesie takiego rezultatu. I chociaż Ukraina zaskoczyła obserwatorów swoją zdolnością do obrony własnej ojczyzny, to wyobrażanie sobie, że mogłaby zniszczyć zdolność Rosji do prowadzenia wojny, jest mrzonką.

Dlatego też Kijów, aby uniknąć ciągłego zagrożenia ponowną inwazją, oprócz zwycięstwa na polu walki, prawdopodobnie potrzebuje zmiany reżimu w Moskwie. Niektórzy analitycy twierdzą, że słabe wyniki Rosji w wojnie, rosnąca liczba ofiar i mobilizacja mogą spowodować niestabilność polityczną i doprowadzić do obalenia Putina i zastąpienia go nowym reżimem, który zaprzestałby walki, pogodziłby się z Ukrainą i w dłuższej perspektywie stanowiłby mniejsze zagrożenie.Niewiele dowodów historycznych wskazuje na to, że zmiana reżimu w Rosji musiałaby nastąpić po porażce na polu walki. Przywódcy reżimów personalistycznych, takich jak rosyjski, często pozostawali u władzy po porażce militarnej. Nie ma gwarancji, że nowy rosyjski przywódca będzie bardziej skłonny do zawarcia pokoju z Ukrainą niż Putin. Jak pisze Shawn Cochran, „przewidywanie wyniku jakiejkolwiek wojennej zmiany przywództwa w przypadku wojny Rosji na Ukrainie jest trudne i prawdopodobnie bezcelowe. Zachód nie powinien zakładać, że zmiana przywództwa spowoduje zakończenie wojny, przynajmniej w krótkim okresie, ponieważ wojna Putina bardzo dobrze może być kontynuowana bez Putina.” Zmiana reżimu w Moskwie może nie zmniejszyć intensywności rywalizacji między Stanami Zjednoczonymi a Rosją w innych kwestiach.

Żadna ze stron nie ma możliwości osiągnięcia absolutnego zwycięstwa, wojna najprawdopodobniej zakończy się jakimś rodzajem negocjacji. Negocjowane zakończenia wojen, w przeciwieństwie do absolutnych zwycięstw, wymagają od stron walczących zaakceptowania pewnego stopnia ryzyka, że warunki pokoju mogą zostać naruszone; nawet względny "przegrany" w konflikcie zachowa zdolność do grożenia drugiej stronie.
 

Porozumienia o zawieszeniu broni

W porozumieniach o zawieszeniu broni, takich jak te, które zakończyły wojnę koreańską w 1953 roku i konflikt o Naddniestrze w Mołdawii w 1992 roku, obie strony zobowiązują się do zaprzestania walk i często tworzą mechanizmy, takie jak strefy zdemilitaryzowane, aby zapobiec wznowieniu przemocy. Chociaż porozumienia o zawieszeniu broni mogą być dość szczegółowe (porozumienie koreańskie liczyło prawie 40 stron), zazwyczaj nie odnoszą się do politycznych czynników napędzających konflikt, co oznacza, że napięcia mogą trwać, a stosunki dyplomatyczne i gospodarcze między stronami często pozostają na minimalnym poziomie. Porozumienia o zawieszeniu broni, które posiadają mechanizmy monitorowania i zapewniania zgodności w celu zmniejszenia ryzyka wznowienia konfliktu, są bardziej trwałe niż te, które ich nie posiadają.

Rozejm na Ukrainie spowodowałby zamrożenie linii frontu i długotrwałe zakończenie aktywnych walk. Rosja zaprzestałaby prób zajęcia kolejnych terytoriów Ukrainy i zaprzestałaby ataków rakietowych na ukraińskie miasta i infrastrukturę. Siły ukraińskie zaprzestałyby kontrofensywy - ataków na obszary Ukrainy znajdujące się w rękach rosyjskich oraz na samą Rosję. Między Kijowem a Moskwą nadal trwałyby nierozstrzygnięte spory terytorialne (czyli rozbieżne stanowiska co do położenia granic Ukrainy), które byłyby kwestionowane politycznie i ekonomicznie, a nie militarnie. Kluczowe kwestie polityczne poza kontrolą terytorialną - od rosyjskich reparacji po geopolityczny status Ukrainy - pozostałyby nierozwiązane. Strony prawdopodobnie prowadziłyby tylko minimalny handel, a granice byłyby w dużej mierze zamknięte. Linia kontroli stałaby się prawdopodobnie silnie zmilitaryzowana, jak wewnętrzna granica Niemiec podczas zimnej wojny.

 

Ugoda polityczna (polityczne porozumienie)

Ugoda polityczna lub traktat pokojowy zakłada zarówno trwałe zawieszenie broni, jak i rozwiązanie przynajmniej części sporów, które wywołały wojnę lub pojawiły się w jej trakcie. Od 1946 roku traktaty pokojowe są rzadziej zawierane niż porozumienia o zawieszeniu broni, ale zazwyczaj prowadzą do trwałego zakończenia walk i zmniejszenia napięcia. W przypadku wojny rosyjsko-ukraińskiej ugoda wiązałaby się z wynegocjowaniem kompromisów w kluczowych dla obu stron kwestiach politycznych. Dwustronne negocjacje rosyjsko-ukraińskie w pierwszych tygodniach wojny, których kulminacją był wydany pod koniec marca Komunikat Stambulski, a także późniejsze wypowiedzi liderów politycznych dają wskazówki co do kwestii, które mogłyby zostać objęte ugodą polityczną. Dla Rosji kluczowa byłaby prawdopodobnie kodyfikacja niezaangażowania Ukrainy. Ukraina chciałaby wzmocnionych zobowiązań Zachodu w zakresie jej bezpieczeństwa, ponieważ nie wierzy, że Rosja dotrzyma każdego porozumienia. Ugoda mogłaby obejmować szereg innych kwestii, takich jak fundusz odbudowy, handel dwustronny, sprawy kulturalne i swoboda przemieszczania się, a także warunki zniesienia zachodnich sankcji wobec Rosji.

Ugoda polityczna nie musi obejmować wszystkich kwestii. Najważniejszym rezultatem byłby powrót do pewnego stopnia normalnych stosunków między byłymi stronami konfliktu. Co ważne, strony mogłyby zgodzić się na brak zgody co do statusu pewnych terytoriów, nawet jeśli osiągnęłyby warunki w innych kwestiach. Na przykład Związek Radziecki i Japonia unormowały stosunki dyplomatyczne i handlowe w 1956 roku, ale spory terytorialne między Moskwą a Tokio nigdy nie zostały rozwiązane. Ugoda polityczna nie musi definitywnie rozwiązać wszystkich różnic między stronami, ale musi zająć się wystarczającą liczbą tych różnic, aby jakościowo poprawić szersze relacje między byłymi stronami konfliktu.

Te dwie kategorie negocjowanych zakończeń wojen - zawieszenia broni i ugody polityczne - w praktyce często nie są tak wyraźnie rozróżniane: wiele porozumień o zawieszeniu broni odnosi się do niektórych kwestii politycznych, a niektóre ugody, pozostawiają kluczowe spory polityczne nierozstrzygnięte. Wynegocjowane zakończenie wojny na Ukrainie prawdopodobnie znajdzie się gdzieś pomiędzy tymi dwoma idealnymi typami.

 

Implikacje dla interesów USA

Ponieważ absolutne zwycięstwo jest mało prawdopodobne, w pewnym momencie dojdzie zapewne do wynegocjowania zakończenia wojny rosyjsko-ukraińskiej, jednak biorąc pod uwagę obecne tendencje, perspektywy takiego porozumienia w najbliższym czasie są niewielkie. Porozumienie polityczne może być trudniejsze do osiągnięcia niż porozumienie o zawieszeniu broni, ponieważ to ostatnie byłoby skupione na utrzymaniu zawieszenia broni, a nie na rozwiązaniu coraz głębszych i szerszych kwestii spornych między Ukrainą a Rosją.

Z ograniczonych danych wynika, że ugody polityczne są trwalsze niż porozumienia o zawieszeniu broni. Interesom USA lepiej służy ugoda polityczna, która może przynieść trwalszy pokój niż zawieszenie broni. Dodatkowo, ugoda polityczna mogłaby być pierwszym krokiem w kierunku rozwiązania szerszych problemów regionalnych i zmniejszenia szansy na kryzys Rosja-NATO w przyszłości. Jeśli intensywność rywalizacji w Europie będzie łatwiejsza do opanowania, a ryzyko ponownego wybuchu wojny na Ukrainie mniejsze, Stany Zjednoczone będą mogły przesunąć zasoby zgodnie z amerykańskimi priorytetami strategicznymi, a Ukraina będzie mogła się odbudować gospodarczo przy mniejszym wsparciu z zewnątrz. Jednak poziom wrogości w grudniu 2022 roku między Rosją a Ukrainą oraz między Rosją a Zachodem sprawia, że ugoda polityczna wydaje się znacznie mniej prawdopodobna niż zawieszenie broni.

Podsumowanie

Na obecnym etapie konfliktu możliwe są warianty na wszystkich pięciu wymiarach - rosyjskie użycie broni jądrowej, eskalacja NATO-Rosja, kontrola terytorialna, czas trwania i forma zakończenia wojny.

Prezydent Rosji Władimir Putin przewodniczy spotkaniu w sprawie odbudowy zniszczonych mieszkań i infrastruktury w regionach południowo-zachodniej Rosji, które graniczą z Ukrainą.

Fot. Sputnik/Mikhail Klimentyev/Kremlin via Reuters

Ustalenie priorytetów w zakresie wymiarów ścieżek wojennych

Ponieważ uniknięcie długiej wojny jest najwyższym priorytetem po zminimalizowaniu ryzyka eskalacji, Stany Zjednoczone powinny podjąć kroki, które zwiększają prawdopodobieństwo zakończenia konfliktu w średnim okresie.

Dla Stanów Zjednoczonych dwie opisane przez nas kategorie eskalacji - użycie przez Rosję broni jądrowej oraz konflikt Rosja-NATO - byłyby bez wątpienia najbardziej konsekwentnymi wymiarami możliwych ścieżek wojennych w przyszłości. Niewiele osób w Waszyngtonie polemizowałoby z tym stwierdzeniem. Uniknięcie obu form eskalacji powinno pozostać głównym priorytetem USA.

 

Wyjaśnienie przyszłości pomocy dla Ukrainy

Głównym źródłem niepewności co do przyszłego przebiegu wojny jest względny brak jasności co do przyszłości amerykańskiej i sojuszniczej pomocy wojskowej dla Ukrainy - zarówno dostaw broni, jak i wymiany informacji wywiadowczych. Chociaż możliwości i skuteczność ukraińskiej armii są głównymi czynnikami jej sukcesu, pomoc zewnętrzna była kluczowym czynnikiem. Na przykład amerykańskie i sojusznicze systemy rakietowe dalekiego zasięgu, wysoce precyzyjne, wielokrotnego odpalania, dostarczone Ukrainie latem 2022 roku, spowodowały poważne zakłócenia w rosyjskiej logistyce wojskowej i zaopatrzeniu.

 

Większa jasność co do przyszłości amerykańskiej i sojuszniczej pomocy wojskowej mogłaby zostać wykorzystana do dwóch celów. Po pierwsze, gdyby przyjęto jasny, długoterminowy plan z wiarygodnymi harmonogramami dostaw i jasnymi implikacjami dotyczącymi zdolności, mogłoby to sprawić, że Rosja stałaby się bardziej pesymistyczna co do przyszłości swojej własnej kampanii. Stany Zjednoczone podjęły już kroki w tym kierunku dzięki Inicjatywie Wsparcia Bezpieczeństwa na Ukrainie oraz utworzeniu komponentu Dowództwa Europejskiego USA poświęconego pomocy dla Ukrainy. Jednak dostawy broni nie stały się jeszcze regularne, nie ma też przejrzystego planu długoterminowego. Pomoc Zachodu nadal jest dostosowywana do działań Rosji, przez co przyszłe możliwości Ukrainy są niepewne. Przejrzyste plany długoterminowe z silnym wsparciem wewnętrznym i międzynarodowym mogłyby zminimalizować nieprzewidywalność, choć mogą też być mniej elastyczne na zmieniające się środowisko zagrożeń.

 

Po drugie, Stany Zjednoczone mogłyby zdecydować się na uzależnienie przyszłej pomocy wojskowej od ukraińskiego zobowiązania do negocjacji. Postawienie warunków dotyczących pomocy dla Ukrainy zniwelowałoby podstawowe źródło optymizmu Kijowa, które może przedłużać wojnę: przekonanie, że zachodnia pomoc będzie kontynuowana w nieskończoność lub będzie rosła pod względem jakości i ilości. Jednocześnie Stany Zjednoczone mogłyby obiecać większą pomoc na okres powojenny, aby rozwiać obawy Ukrainy o trwałość pokoju. Waszyngton zrobił to w innych przypadkach, zapewniając ogromne kwoty pomocy Izraelowi po podpisaniu przez niego porozumień z Camp David i dwustronnego traktatu pokojowego z Egiptem, zapewniając, że możliwości Izraela przewyższają możliwości jego sąsiadów. Chociaż przykład ten różni się w istotny sposób od konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, sugeruje on, że Stany Zjednoczone mają sposoby na dostosowania długoterminowych zobowiązań pomocowych w celu upewnienia bliskich partnerów o ich zdolności do obrony. W tym przypadku takie postępowanie, przy jednoczesnym zasygnalizowaniu granic pomocy wojennej, mogłoby zaradzić krótkoterminowemu optymizmowi Ukrainy co do kontynuowania wojny, zwiększając jednocześnie jej zaufanie do długotrwałości wszelkich ustaleń dotyczących zakończenia walk.

 

Powiązanie pomocy z gotowością Ukrainy do negocjacji było przedmiotem dyskusji politycznych Zachodu: Ukraina broni się przed niesprowokowaną agresją Rosji. Jednak rachunek USA może się zmienić w miarę wzrostu kosztów i ryzyka wojny, a użycie tej amerykańskiej dźwigni może być dostosowane do sytuacji. Jeśli Ukraina nie będzie negocjować, Stany Zjednoczone mogą ograniczyć pomoc, a nie drastycznie ją zmniejszać. Decyzja o wstrzymaniu wsparcia wojennego w oczekiwaniu na negocjacje może być połączona z obietnicami dotyczącymi trwałego zwiększenia pomocy po wojnie w dłuższym okresie.

***

Prezydent USA Joe Biden mówi o dalszym wsparciu USA dla Ukrainy w Białym Domu.
Zdjęcie Evelyn Hockstein/Reuters

Wniosek

Debata w Waszyngtonie i innych zachodnich stolicach na temat przyszłości wojny rosyjsko-ukraińskiej uprzywilejowuje kwestię kontroli terytorialnej. Jastrzębie głosy opowiadają się za wykorzystaniem zwiększonej pomocy wojskowej w celu ułatwienia ukraińskiemu wojsku rekonkwisty całości terytorium kraju. Ich przeciwnicy wzywają Stany Zjednoczone do przyjęcia jako celu linii kontroli sprzed lutego 2022 roku, powołując się na ryzyko eskalacji wynikające z dalszego posuwania się do przodu. Sekretarz stanu Antony Blinken stwierdził, że celem polityki USA jest umożliwienie Ukrainie „odebrania terytorium, które zostało jej zagarnięte od 24 lutego”.

Nasza analiza sugeruje, że debata ta jest zbyt wąsko skoncentrowana na jednym wymiarze przebiegu wojny. Kontrola terytorialna, choć ogromnie ważna dla Ukrainy, nie jest najważniejszym wymiarem przyszłości wojny dla Stanów Zjednoczonych. Stwierdzamy, że oprócz uniknięcia ewentualnej eskalacji do wojny Rosja-NATO lub rosyjskiego użycia broni jądrowej, uniknięcie długiej wojny jest również wyższym priorytetem dla Stanów Zjednoczonych niż ułatwienie znacznie większej ukraińskiej kontroli terytorialnej. Amerykańska zdolność do mikromanewrowania w kwestii ostatecznego przebiegu linii jest mocno ograniczona, ponieważ wojsko amerykańskie nie jest bezpośrednio zaangażowane w walki. Umożliwienie Ukrainie kontroli terytorialnej nie jest też jedynym instrumentem, jakim dysponują Stany Zjednoczone, by wpłynąć na przebieg wojny. Zwróciliśmy uwagę na kilka innych narzędzi - potencjalnie silniejszych - których Waszyngton może użyć, aby skierować wojnę w stronę trajektorii lepiej promującej interesy USA. Podczas gdy Stany Zjednoczone nie mogą bezpośrednio określić terytorialnego wyniku wojny, będą miały bezpośrednią kontrolę nad tymi politykami.

Prezydent Biden powiedział, że ta wojna zakończy się przy stole negocjacyjnym, ale administracja nie wykonała jeszcze żadnych ruchów, by skłonić strony do rozmów. Chociaż nie jest pewne, czy zmiana polityki USA może zapoczątkować negocjacje, to przyjęcie jednej lub kilku polityk opisanych w tej Perspektywie mogłoby zwiększyć prawdopodobieństwo rozmów. Wskazujemy powody, dla których Rosja i Ukraina mogą mieć wzajemny optymizm co do wojny i pesymizm co do pokoju. Literatura dotycząca zakończenia wojny sugeruje, że takie postrzeganie może prowadzić do przedłużającego się konfliktu.

Dlatego też podkreślamy cztery opcje, jakie mają Stany Zjednoczone, by zmienić tę dynamikę: - wyjaśnienie swoich planów dotyczących przyszłego wsparcia dla Ukrainy;

- podjęcie zobowiązań dotyczących bezpieczeństwa Ukrainy;

- wydanie zapewnień dotyczących neutralności kraju;

- ustalenie warunków złagodzenia sankcji dla Rosji.

Dramatyczna, natychmiastowa zmiana polityki USA jest politycznie niemożliwa - zarówno w kraju, jak i wśród sojuszników - i w każdym przypadku byłaby nierozsądna. Jednak opracowanie tych instrumentów już teraz i rozpowszechnienie ich wśród Ukrainy i sojuszników USA może pomóc w rozpoczęciu procesu, który mógłby doprowadzić do wynegocjowania zakończenia wojny w terminie, który służyłby interesom USA. Alternatywą jest długa wojna, która stanowi poważne wyzwanie dla Stanów Zjednoczonych, Ukrainy i reszty świata.

Bibliografia  obejmuje odniesienia do ok. 70  artykułów/raportów/książek.

Raport RAND Corporation "Avoiding a Long War. U.S. Policy and the Trajectory of the Russia-Ukraine Conflict":

https://pl.wikipedia.org/wiki/RAND_Corporation

https://en.wikipedia.org/wiki/Douglas_Aircraft_Company

https://www.rand.org/pubs/perspectives/PEA2510-1.html

https://pl.wikipedia.org/wiki/Paul_Baran_(informatyk)

https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/perspectives/PEA2500/PEA2510-1/RAND_PEA2510-1.pdf

W tłumaczeniu Raportu oparłem się na: https://www.deepl.com/pl/translator

 

Na koniec pytanie do czytelników i komentatorów:

zdjęcia jakiej ważnej osoby (i dlaczego) nie umieszczono w Raporcie?

---

tagi: wojna  ukraina  rosja  putin  biden   rand  polityka usa 

	Andrzej-z-Gdanska
	28 marca 2023 06:32

68     2423    7 zaloguj sie by polubić