Pozdrowienia dla ekolożków spod samiuśkich Tater albo do czego może doprowadzić z nikim nie uzgodnione myślenie w czasie urlopu gdy pada deszcz. Idę tak sobie i idę drogą nad Morskie Oko i coś mi szumi w głowie i to z obu stron. W końcu łapię się na tym, że ten szum pochodzi z zewnątrz. Rozglądam się i widzę mnóstwo strumyczków, potoczków, rzeczek, którymi płyną niezliczone ilości wody!

Zarówno urlopy, myślenie a nawet deszcz powinny być zabronione. Dlaczego deszcz? Przecież marnuje się tyle drogocennej wody i to wszystko bez „uzgodnienia” z ekolożkami. Czy nie można by pogadać z samym Bogiem, żeby jakoś oszczędnie, w porozumieniu z ekolożkami dozował deszcz? Ale czy one wierzą w Boga? Może w jakąś Gaję-Ziemię.

Może ekolożki dogadałyby się z końmi, które też są ekologiczne i mogłyby pod górę  dostarczać puste butelki do źródełek czystej, źródlanej wody. Tam ekolożki  napełniałyby butelki, a konie w powrotnej drodze na dół mogłyby transportować pełne.

Co na to TPN?

Dostałby jakiś procent, bo przecież woda źródlana i tak bezkarnie opuszcza teren TPN bez zgody dyrekcji.

Oglądałem na kanale "Planete+" film o tym jak powstały oazy na pustyni w Maroku. Z gór Atlas spływa woda, która gromadzi się w olbrzymich, naturalnych, podziemnych zbiornikach. Kiedyś dokopano się do zbiorników i odprowadzono wodę kanałami na pustynię wykorzystując grawitację.  Woda dopływająca do plantacji jest dostępna przez kilka dni, a potem jest kierowana do następnej.

Roślinność na plantacji rośnie na trzech poziomach. Najwyżej w temperaturze ok. 45 stopni Celsjusza rosną palmy daktylowe. Rolnik zbierający daktyle własnoręcznie powiedział, że ma szczęście, bo za daktyle  tej odmiany dostaje 40€/kg. Niżej rosną bananowce i mangowce. itp. Na samej ziemi temperatura spada do ok. 35 stopni Celsjusza. Tam rosną trawy, zioła, zboża.

Na koniec rolnik powiedział, że tu jest jego miejsce na ziemi i nigdzie się nie wybiera. Natomiast młodzi nie chcą pracować na roli i wyjeżdżają. W filmie nie „występowały” ekolożki i nie wiem dlaczego.

W latach ‘90 w naszej spółdzielni mieszkaniowej i pewnie w innych też, opomiarowano wszystkie mieszkania licznikami zużycia wody.

I jaki był efekt?

Oszczędność wody była tak wielka, że nieomal doprowadziła do upadłości słynną firmę SNG (Saur-Neptun-Gdańsk) dostarczającą wodę. Jak w końcu obronną ręką wyszedł z tej opresji SNG? Podniósł odpowiednio cenę wody. Takie są skutki oszczędzania wody!

Ziemia pokryta jest w głównej mierze wodą i z tego powodu określa się ją mianem błękitnej planety.

Całość wody słodkiej na kuli ziemskiej pochodzi z procesów parowania i skraplania (ewentualnie resublimacji). Wodę pozyskuje się z wód powierzchniowych (rzeki, jeziora) lub podziemnych (studnie).

Na ziemi jest około 1,3 ml km3 wody. Nieprawdą jest, że wody ubywa i jest jej mniej. Cykl obiegowy na ziemi powoduje to, że wody jest zawsze tyle samo. Co wyparuje to z powrotem napada i tak w kółko. Obieg wody jest systemem zamkniętym.

97% wody na naszej planecie to woda słona. Zaledwie 3% to woda słodka którą można wykorzystać do picia. Z kolei większość tej wody występuje w postaci lodowców. Ostatecznie około 1/3 objętości wody słodkiej zgromadzona jest pod ziemią. Co ciekawe w rzekach czy jeziorach i tego typu zbiornikach występuje około 1,2% słodkiej wody.

Dane które opisują zaopatrzenie wody w Polsce wskazują na to, że 70% wody, która przeznaczona jest dla ludzi to woda podziemna. W 11 województwach na rok 2015 ponad 75% wody pochodzi z podziemi. Tylko w dwóch województwach przeważały wody powierzchniowe. Między innymi w Województwie Śląskim.

Zasoby wodne Polski są niewiele większe niż Egiptu, który uchodzi za kraj pustynny. W porównaniu z innymi krajami w Europie Polska jest na przedostatnim miejscu.

Z tym Egiptem może być coś na rzeczy, bo po kliknięciu na link do źródła informacji, okazuje się, że źródełko (informacji) wyschło. Otwiera się strona archiwalna Ministerstwa Środowiska.

Na jednego mieszkańca Polski przypada 3 razy mniej wody niż średnio w Europie, czyli około 1600 m3 rocznie na osobę, a w Unii Europejskiej ponad 4,5 tysiąca m3.

W połowie lat 80. XX wieku rozpoczął się długotrwały okres suszy hydrologicznej, który trwał do 1993 roku. Nastąpił spadek poziomu wód gruntowych. Od 1994 roku ilość opadów wzrosła, mimo to nie nastąpiła radykalna poprawa warunków hydrologicznych.

Woda słona jest niebezpieczna dla wielu istot żyjących na Ziemi, ponieważ zawiera ponad 10-krotnie więcej chlorku sodu niż woda słodka. Tak duże ilości chlorku sodu są szkodliwe dla człowieka.

Nie uwzględniono wilgoci glebowej, pary wodnej i wody w biosferze (łącznie 0,144%)

Ludzie korzystają głównie z tej części wody, która bierze czynny udział w obiegu czyli ok. 0,3% wody słodkiej.

Ilość dostępnej wody zależy więc z jednej strony od ilości opadów, a z drugiej od wielkości parowania i odpływu. Po zestawieniu tych wielkości uzyskujemy informacje o obszarach z nadwyżkami i niedoborami wody.

Obszary deficytu wody występują głównie w strefach klimatów zwrotnikowych i podzwrotnikowych, a także w obrębie klimatu podrównikowego suchego i w głębi kontynentów na terenach odległych od oceanów

Tereny z niedoborem wody leżą w strefach zwrotnikowych i podzwrotnikowych, a także w obrębie klimatu podrównikowego suchego oraz wewnątrz kontynentów. Wynika to z niskich opadów lub opadów sezonowych przy wysokim parowaniu. Skąpa roślinność lub jej całkowity brak na tych terenach dodatkowo przyczyniają się do wzmożonego parowania wody z gleby.

Nadwyżki wody występują w równikowej strefie całorocznych intensywnych opadów. W strefach umiarkowanych i chłodnych niższa temperatura ogranicza parowanie, przez co nawet przy niższych opadach ilość wody jest wystarczająca. Odpowiednie ukształtowanie terenu ogranicza odpływ bez względu na klimat.

Niezależnie od położenia geograficznego na ilość wody wpływa budowa geologiczna – przepuszczalność skał i ich układ pozwalają części wód przemieszczać się pod powierzchnią ziemi. Dysproporcje te ulegają wzmocnieniu, ponieważ wskutek podnoszenia się średniej temperatury powietrza na Ziemi obszary suche otrzymują coraz mniej, a wilgotne coraz więcej opadów.

Szacuje się, że ok. 1,2 mld ludzi (prawie 20% ludności świata!) wody brakuje z przyczyn naturalnych. Kolejne 0,5 mld mieszkańców Ziemi jest bliskie znalezienia się w takiej sytuacji. Około 1,6 mld nie ma dostępu do wystarczającej ilości wody, ponieważ brakuje im środków, by ją pozyskać.

Poza wzrostem liczby ludności przyczyną deficytu wody jest globalny wzrost temperatury powietrza, a tym samym wzrost parowania. Skutkuje to zamianą naturalnej roślinności na pola uprawne.

Czasem niedostatek wody powodują błędne decyzje człowieka – np. budowa tam i zbiorników, z których w nadmiarze eksploatuje się wodę, powoduje zmniejszenie przepływu rzek poniżej konstrukcji. Poza tym parowanie z powierzchni zbiornika przyczynia się do dodatkowego ubytku wody dostępnej dla ludzi mieszkających w dalszym biegu rzeki. Bywa to powodem konfliktów, jak np. pomiędzy Kenią i Etiopią, gdzie budowa elektrowni wodnych na rzece Omo przez Etiopczyków spowodowała zmniejszenie dopływu wody do Jeziora Turkana. Natomiast w krajach wysoko rozwiniętych ludzie potrafią trwonić wodę pochodzącą z zasobów podziemnych lub zbiorników retencyjnych nawet w suchych regionach, gdzie bardzo duże jej ilości są zużywane w celach rekreacyjnych, np. do podlewania pól golfowych czy napełniania ogrodowych basenów.

Zużycie wody w wybranych państwach (źródło danych: AQUASTAT, FAO 2003)

Problemem jest nie tylko brak wody, ale również jej jakość. W krajach rozwijających się ok. 80% zachorowań związanych jest z wodą.

Woda deszczowa, która generalnie raczej nie nadaje się do picia, traci swoją jakość, jeśli jest przechowywana zbyt długo lub w nieodpowiedni sposób. Nie można jej już nawet wykorzystać na przykład do prania.

Przez wiele lat panowało przekonanie, że deszczówka jest zdatna do picia. Obecnie jest ono nieaktualne. Naukowcy alarmują, że woda deszczowa praktycznie na całym świecie nie nadaje się do spożywania. Powodem są zawarte w niej “wieczne chemikalia”.
Związki per- i polifluoroalkilowe (PFAS) to duża rodzina substancji chemicznych stworzonych przez człowieka. Zawierają one wiązania węgiel-fluor, jedne z najsilniejszych spotykanych w chemii organicznej. Są one wyjątkowo trwałe, nie rozkładają się samoistnie w środowisku, dlatego są powszechnie nazywane “wiecznymi chemikaliami”.
PFAS często zanieczyszczają wody gruntowe, wody powierzchniowe i gleby. Oczyszczanie skażonych obszarów jest skomplikowane i kosztowne. PFAS są obecne także w artykułach gospodarstwa domowego, elektronice, kosmetykach i naczyniach kuchennych. Teraz okazało się, że także w deszczówce.
Zespół uczonych z Uniwersytetu Sztokholmskiego przebadał wodę deszczową z całego świata i znalazł PFAS praktycznie we wszystkich próbkach, nawet z Antarktydy. Obecnie panuje przekonanie, że nie ma miejsca, w którym można by deszczówkę pić bezpiecznie.

Prof. Ian Cousins z Uniwersytetu Sztokholmskiego mówi:

    W ciągu ostatnich 20 lat nastąpił zdumiewający spadek wartości wytycznych dla PFAS w wodzie pitnej.

Szczególnie niepokojące były wytyczne dla jednej z PFAS – kwasu perfluorooktanowego (PFOA) – który ma wykazane działanie rakotwórcze. Bazując na najnowszych wytycznych dotyczących zawartości PFOA w wodzie pitnej, deszczówka na całym terenie USA zostałaby uznana za niezdatną do spożycia.

Prof. Ian Cousins dodaje:

    W oparciu o najnowsze wytyczne USA dotyczące PFOA w wodzie pitnej, deszczówka wszędzie zostałaby oceniona jako niezdatna do spożycia. Chociaż w świecie przemysłowym nieczęsto z niej korzystamy, panuje przekonanie, że jest ona bezpieczna do picia i zasila wiele istniejących źródeł wody pitnej.

Ryzyko zdrowotne związane z ekspozycją na “wieczne chemikalia” zostało w ubiegłych latach szeroko zbadane. Naukowcy wykazali, że PFAS mogą powodować problemy z płodnością, zwiększonym ryzykiem wystąpienia nowotworów i opóźnionym rozwojem u dzieci. Wciąż jednak wielu kwestionuje te ustalenia.

Wody mogą być zanieczyszczone chemicznie spłukanymi z pól nawozami lub pestycydami. Źródłem zanieczyszczeń są ścieki z gospodarstw domowych, zwłaszcza w gwałtownie rosnących miastach państw rozwijających się. Swój udział w zanieczyszczeniu wody mają także zakłady przemysłowe i środki transportu wodnego.

Rośliny i zwierzęta przez miliony lat przystosowały się do dostępnej im ilości wody. Niektóre ich gatunki (np. karnegia olbrzymia wśród roślin, niesporczaki wśród zwierząt) mogą przetrwać kilka, a nawet kilkadziesiąt lat bez tego życiodajnego płynu. Człowiek niestety bez dostępu do wody może przeżyć tylko kilka dni.

Jeżeli wody słodkiej jest za mało, a państwo ma dostęp do morza, może tę wodę odsalać. Ponieważ jednak jest to proces bardzo energochłonny, w technologii tej przewodzą kraje wysoko rozwinięte ekonomicznie lub dysponujące sporymi środkami finansowymi ze sprzedaży ropy naftowej i gazu ziemnego.

Najwięksi producenci odsalanej wody w 2013 roku

Zużycie wody można ograniczyć, oczyszczając ścieki i używając wody powtórnie. W krajach wysoko rozwiniętych oczyszczaniu podlega zdecydowana większość ścieków, w państwach rozwijających się niestety jest bardzo mało oczyszczalni.

Jeżeli jednak nadal wody nie wystarcza, można ją sprowadzić z zagranicy. W 2008 roku susza w Katalonii (północno‑zachodnia części Hiszpanii) stała się tak poważna, że konieczny był import wody z Francji drogą morską. Rozmowy w sprawie stałego dostarczania wody prowadził Izrael z Turcją. Miała być dostarczana rurociągiem na dnie Morza Śródziemnego. W 2010 roku z przyczyn politycznych projekt został wstrzymany.

Inny sposób to sprowadzanie gotowych produktów i zawartej w nich tzw. wody wirtualnej, zużytej w procesie produkcji. Sprowadzając, a nie produkując tonę pszenicy, oszczędzamy około 1,3 mln litrów wody.

Woda potrzebna do wyprodukowania jednostki produktu

Z powyższych przykładów wynika, że ograniczeniem zastosowania różnych rozwiązań ułatwiających dostęp do wody nie są warunki klimatyczne, lecz czynniki społeczno‑ekonomiczne.

Genezy zasolenia wody morskiej należy upatrywać już u początków powstawania naszej planety. Stygnącą planetę otaczały chmury, skupiające część wody, która potem miała znaleźć się na powierzchni Ziemi. Skorupa ziemska przez długi czas była bardzo gorąca. Dlatego każda spadająca na nią kropla wody zamieniała się w parę. Dopiero gdy powierzchnia Ziemi ostygła, para mogła się skroplić i zaczęły padać deszcze. Trwały one bez przerwy dnie i noce przez setki lat. W czasie ich trwania woda wypełniała baseny oceaniczne. Padając na powierzchnię kontynentów, rozpuszczała skały i zawarte w nich minerały. Następnie unosiła je do oceanów, sprawiając, że w ich wodach wzrastała ilość soli pochodzenia kontynentalnego.

Sole pozostają w morzu, gdyż odparowuje z niego tylko woda. Co ciekawe, pomimo ciągłego dopływu substancji mineralnych zasolenie utrzymuje się na stałym poziomie. Wynosi ono około 35‰ czyli przeciętnie 1 kilogram wody oceanicznej zawiera 35 gramów soli. Najwidoczniej więc sole mineralne trafiają do wody morskiej i się z niej wydostają mniej więcej w tym samym tempie.

Woda nie mogła być na Ziemi od początku jej istnienia, gdy nasza planeta była kulą gorącej lawy. Są trzy koncepcje dotyczące tego, skąd pochodzi H2O. Jedna mówi o strumieniu cząstek, jaki dociera do nas ze Słońca (to tzw. wiatr słoneczny). Składa się głównie z protonów (jąder atomów wodoru), które mogły wchodzić w reakcję z ziemskim tlenem i tworzyć cząsteczki wody. Drugi scenariusz zakłada, że woda wyparowywała ze skał magmowych, gdy te zastygały. Najbardziej prawdopodobna jest jednak koncepcja trzecia – wodę na Ziemię przyniosły komety.

Żeby ją zrozumieć, trzeba cofnąć się do czasów, kiedy w młodym Układzie Słonecznym planety miały nieregularne orbity. Ok. 4 mld lat temu coś się jednak zmieniło i dwa gazowe giganty Saturn i Jowisz zaczęły obiegać Słońce w coraz bardziej uporządkowany sposób. Wystąpił tzw. rezonans orbitalny, który powodował, że raz w każdym cyklu obiegu wokół Słońca planety „spotykały się” i wyrównywały pozycje. To powodowało, że siła grawitacji działająca na pozostałe obiektyw Układzie Słonecznym podwajała się. W efekcie Neptun, który krążył kiedyś blisko Słońca, został wystrzelony jak z procy na obrzeża układu – w kierunku znajdującego się tani rezerwuaru komet, asteroid i planetoid. I wszystko się rozregulowało. Na przynajmniej 100 mln lat Układ Słoneczny zamienił się w prawdziwą strzelnicę. Planety i komety nie miały swoich stałych orbit i bardzo często dochodziło do kolizji pomiędzy nimi.

Bombardowanie nie ominęło Ziemi. Nie wyrządziło jednak szkód, ale przyniosło życie. Przed okresem wzmożonego bombardowania nasza planeta była spieczonym, nieprzyjaznym miejscem. Po nim stała się Niebieską Planetą, bo komety, które uderzyły w Ziemię, były bogate w H2O. Wraz z wodą, która parowała, pojawiła się atmosfera, a wraz z nią mogło pojawić się życie.

Kometa to wielka kula śniegu zanieczyszczonego pyłem i odłamkami skał. Te brudy to pozostałości materii, z której powstał Układ Słoneczny. W każdej minucie w naszej atmosferze roztapia się ok. 20 komet, których masa waha się od 20 do 40 ton. Przynajmniej takie wnioski płyną z badań przeprowadzonych w latach 80. XX w. przez satelitę Dynamics Explorer 1, potwierdzonych potem przez inne pomiary. Wygląda więc na to, że duża część wody – a być może nawet 100 proc. – na Ziemię docierała „po kawałku”, dzięki małym lodowym kometom. Co więcej, razem z wodą mogły do nas przybyć organizmy żywe albo ich elementy składowe. I pomyśleć, że wszystko zaczęło się wtedy, gdy w naszym układzie planetarnym zapanował chaos. A może to był po prostu początek nowego rozdania?

 

https://pl.wikipedia.org/wiki/Woda_s%C5%82odka

https://harmonyh2o.com/z-skad-bierze-sie-wode-w-polsce/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Retencja_wodna

https://www.kopalnia.pl/kopalnia-wiedzy/wody-slone-i-slodkie-charakterystyka-i-najwieksze-roznice-ozms

http://www.mlodybadacz.pl/2019/08/06/dlaczego-woda-morska-jest-slona/

https://www.focus.pl/artykul/skad-wziela-sie-woda-na-ziemi

https://www.focus.pl/artykul/przepis-na-idealna-reklame-badanie

---

tagi: ziemia  woda 

	Andrzej-z-Gdanska
	20 grudnia 2022 05:57

31     1693    11 zaloguj sie by polubić